จากเขาพับผ้า ถึงสภาวะการเมืองไทย

โดย : วานิช สุนทรนนท์

คนบ้านเราคงไม่มีใครไม่รู้จักเขาพับผ้า แต่น่าจะมีอีกมากมายที่คล้ายจะไม่เข้าใจการเมืองไทย...

ปีสองปีมานี้ ผมมีภาระที่ต้องเดินทางไปหาดใหญ่บ่อยขึ้น อย่างน้อยก็เดือนละหนึ่งครั้ง เพื่อร่วมประชุม

นานๆ สักทีหรอกที่ผมจะบุกบั่นดั้นด้นจากย่านตาขาวไปหาดใหญ่ทางสตูล ซึ่งไกลกว่าทางพัทลุงราวๆ ยี่สิบกว่ากิโลเมตร นั่นหมายความว่า เกือบจะทุกครั้งที่ไปหาดใหญ่ ผมจึงต้องใช้บริการถนนสายภูเขาพับผ้า

คนรุ่นสี่สิบห้าสิบปีขึ้นไปคงยังจำความเลี้ยวลดคดโค้งดั้งเดิมของถนนบนเขาแห่งนี้ได้ดี ว่าลักษณะอาการที่วกวนเช่นม้วนแห่งผ้าพับเป็นอย่างไร ทั้งขึ้นๆ ลงๆ ทั้งโค้งๆ คดๆ และทุกครั้งที่ต้องนั่งรถผ่านจะทรมานไปถึงลำไส้ใหญ่อย่างไร

เกือบสามสิบปีมานี้แหละที่มีการปรับปรุงเส้นทางกันใหม่หมด มีการลดจำนวนโค้งลงจากร้อยกว่าเหลือแค่ไม่กี่สิบ แต่เมื่อจำนวนรถเล็ก รถใหญ่ รถยาว ที่มีความจำเป็นต้องผ่านเส้นทางสายนี้เพิ่มขึ้น ความกว้างที่ว่าดีแล้วก็ชักจะไม่เพียงพอ อุบัติเหตุจึงมักจะเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่ากับชีวิตและทรัพย์สินที่ต้องสูญเสียไปอย่างน่าเสียดาย

ระยะหลังๆ จึงมีการพูดถึงการปรับปรุงถนนบนเขากันอีกครั้งด้วยโครงการสี่เลน ที่ต้องขยับหรือขยายให้ผิวจราจรมีมากพอกับความพลุกพล่านที่ต่างต้องสัญจรผ่านทางด้วยความจำเป็น แต่นั่นแหละ เหมือนความฝันที่ยังไม่กลายเป็นจริงเสียสักที เหมือน ‘เบอร์เฝ้า’ ที่ชาวบ้านร้านถิ่นได้แต่เฝ้าซื้อแล้วซื้อเล่าทุกงวด แต่ไม่รู้ว่าจะออกมาให้ชื่นชมได้จริงๆ เมื่อไหร่

ผมขับรถไปคิดไป เปรียบเทียบกับโน่น นี่ นั่น ไปเรื่อย ท้ายที่สุดก็หนีไม่พ้นที่จะคิดไปเปรียบถึงเรื่องราวของเหตุบ้านการเมือง เปล่า ไม่ใช่เฉพาะปรากฏการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเดือนหรือสองเดือนนี้ที่เมืองหลวง ความจริงแล้ว การเมือง เรื่องของการบริหารความขัดแย้ง เรื่องของการจัดสรรอำนาจเพื่อประโยชน์สุขของประชาชน แต่สำหรับประเทศไทยนั้น ต้องยอมรับกันว่า นานแสนนานมาแล้วที่อย่างดีก็เป็นได้แค่ครึ่งเดียว

เอาเข้าจริงๆ แล้ว ‘การเมือง’ ก็คล้ายหนทางสายหนึ่งที่จะนำเรา...คนทั้งประเทศ ไปยังจุดหมายปลายทางที่สวยงาม หลายครั้งที่เรามักจะได้ยินมาว่า ถนนสายนี้ช่างคดเคี้ยวเลี้ยวลดเหลือกำลังรับ หรือถนนสายนี้ไม่เพียงแต่จะคดจะโค้งแต่มีคนคดโกงอยู่เต็มเส้นทาง หรือถนนสายนี้แคบและเก่า ไม่เหมาะ ไม่ไหว ไม่ควรแล้วที่จะปล่อยไว้ให้เกิดอุบัติเหตุครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ต้องสูญเสียชีวิตและทรัพย์สินของผู้คนไปเป็นจำนวนมาก และครั้งแล้วครั้งเล่าที่ ‘การเมืองแบบเดิม’ สร้างรอยแผลให้เกิดกับคนในชาติ ทั้งแผลเล็ก แผลใหญ่ และใช่หรือไม่ว่า บางเหตุการณ์ที่เพิ่งคลี่คลาย (และไม่ได้หมายความว่าจะจบลงแล้ว) คือร่องรอยล่าสุดของ ‘แผลเป็นแห่งชาติ’ ที่บาดลึกตรงหัวใจของทุกคน

บอกกันตามตรง ผมก็เคยได้ยินมาหลายๆ ครั้งเหมือนกันว่า เราต้องแก้ปัญหาที่ต้นเหตุหรือต้นทาง ด้วยการปฏิรูปการเมืองซึ่งคล้ายกับการปรับปรุง เปลี่ยนแปลงถนนสักสายหนึ่ง เพื่อให้เป็นถนนสายสำหรับทุกคน ที่กว้าง ยาว สะดวก สบาย เพื่อเป้าหมายสุดท้ายคือการนำไปสู่ประโยชน์สุขที่แท้จริงของทุกๆ คน

น่าเศร้า ที่ทุกอย่างยังเป็นเช่นความฝัน เป็นเช่น ‘เบอร์เฝ้า’ ให้ชาวบ้านเฝ้าหวัง รอแล้วรอเล่า ไม่ต่างกับเส้นทางบนภูเขาที่ชื่อ พับผ้า...