จากถนนหลวงสายสตูล-ตรัง ผ่านเขาติง ร่องเขาแบ่งแผ่นดิน จ.สตูล และ จ.ตรัง บริเวณ ต.ลิพัง อ.ปะเหลียน จ.ตรัง เราเดินทางโดยรถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อ ไปตามถนนลูกรังอันขรุขระและคดเคี้ยว ผ่านชุมชนบ้านเขาน้ำเต้า ซึ่งจะเห็น “ เขาน้ำเต้า” สูงตระหง่าน สู่ผืนฟ้า เป็นที่หมายและสัญลักษณ์อันโดดเด่นของหมู่บ้านจากบ้านเขาน้ำเต้า เราเดินทางสู่หน่วยพิทักษ์ป่าบ้านหินจอก ซึ่งที่นั่นเป็นที่สิ้นสุดทางรถยนต์ เราต้องเดินทางขึ้นสู่ภูเขาประมาณ 2 กิโลเมตรสู่ชุมชนของมันนิ กลุ่มพ่อแก่โส๊ะ ที่ “ห้วยแทงแม่ “
ระหว่างเส้นทางเดินเท้าอันร่มรื่นผ่านสวนยางพารา เดินขึ้นควนสูงเข้าสู่ผืนป่าในเขตเทือกเขาบรรทัด บนที่สูงป่ายังคงอุดมสมบูรณ์ แต่ก็ถูกแผ้วถางโดยชาวบ้านและปลูกสวนยางพาราบุกขึ้นมาทุกๆวัน
บนยอดควน “ ห้วยแทงแม่ “ มีลำธารไหลริน ใสกระจ่างตา เป็นแนวแบ่งอาณาเขตของมันนิ(ซาไก)กลุ่มนี้จากชุมชนข้างล่าง บนที่ราบในร่องเขาแห่งนี้ มีไม้ใหญ่ปกคลุม เป็นที่ตั้งของกระท่อม จำนวน 9 หลัง มีสมาชิกของพวกเขาอาศัยอยู่จำนวน 26 คน
ผืนแผ่นดินโดยรอบ พวกเขาได้ปลูกยางพารา ไม้ผล เช่นมะละกอ เงาะ ทุเรียน พืชผักต่างๆ ไว้เป็นอาหาร มันนิ(ซาไก)กลุ่มนี้ ได้ปรับเปลี่ยนวิถีในการดำเนินชีวิตเพื่อการอยู่รอด จากการหาหัวมัน ล่าสัตว์จากป่า มาเป็นเริ่มรู้จักเพาะปลูก และรับจ้างแรงงาน บ้านเรือน จากการตั้งทับเร่ร่อน ก็มาสร้างกระท่อมที่ค่อนข้างถาวร
พ่อแก่โส๊ะ มันนิ(ซาไก) ชรา ผู้นำกลุ่มมันนิแห่งห้วยแทงแม่ ต.ลิพัง อ.ปะเหลียน จ.ตรัง อายุมากแล้ว ประมาณ 75 – 80 ปี แต่ไม่สามารถบอกได้อย่างแน่ชัด เนื่องจากมันนิจะไม่มีการบันทึกและนับอายุ วันเดือนปีเกิด พ่อแก่โส๊ะ เล่าว่า
“ เดิมกูเคยอยู่ที่ อ.ละงู ขณะที่ยังเป็นป่า ในสมัยนั้นแทบจะไม่มีบ้านเรือนผู้คน เคยมีบรรพบุรุษเป็นอิสลาม ชื่อ โต๊ะบาหลี เมื่อก่อนพวกกูเคยเป็นอิสลาม แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้ว คนอื่นกินหมูแล้ว แต่กูยังไม่กิน กูเดินทางจากละงู มาทางในป่า ผ่านเขาติงลัดเลาะมาตามไหล่เขา ตอนนั้นยังไม่ได้ตัดทางถนนเจาะทะลุเขาติง เดินทางมาตั้งชุมชนมันนิที่ ห้วยแทงแม่ แห่งนี้ นั้นในละแวกตำบล อำเภอที่นี่ ยังไม่มีบ้านเรือนผู้คน ยังคงเป็นป่าแก่ล้วนๆ บ้านเรือนมีแถบชายทะเล เนื่องจากเดินทางทางบกยังไม่ได้ ใช้ทางเรือ สัตว์ป่าตอนนั้นชุกชุมมาก ทั้งช้างและเสือ พวกกูเคยถูกเสือกัดตายไป 1 คน อ่านต่อ คลิ้กที่นี่
