บทกวี "ในนามนิคมอุตสาหกรรม"

ส้มแดดแสดฟ้าสีผ้าอ้อม
แม่ผีย้อมสนธยาด้วยผ้าหม่น
น้ำทะเลสดเขียวก็เปรี้ยวปน
โยนดอกคลื่นขื่นข้นเป็นดวงดวง
เป็นดวงดวงในอ้อมผ้าย้อมสี
แม่ผีกล่อมเห่ทะเลหลวง
ประมงหนุ่มทอดถอนสะท้อนทรวง
เมื่อเห็นคลุ้มพวยยวงเป็นงวงดำ
งวงดำดำงำมืดทะมึนสาย
เรียงรายชายหาดอยู่คลาคล่ำ
ในนามนิคมอุตสาหกรรม
โจมบุกรุกล้ำมากล้ำกราย
กล้ำกรายรุกสู่ตัวหมู่บ้าน
สายพานความเจริญก็เดินสาย
กระเพื่อมน้ำฟ้าเฟือนกระเทือนทราย
โรงงานหลายหลายโรงโขมงดำ
โขมงดำครึ้มคลุ้มเป็นกลุ่มก้อน
พวยม้วนแล้วหวนย้อนลงมาต่ำ
ในนามนิคมอุตสาหกรรม
เด็กน้อยตาดำดำสูดหายใจ
หายใจใจหายนานหลายปี
แม่ผียิ้มเหี้ยมฟ้าเกรียมไหม้
หวูดหวีดกรีดร้องท่ามปล่องไฟ
ลิกไนท์ไหม้เหม็นอยู่เป็นปี
เป็นปีปีหมู่บ้านชาวประมง
อัสดงแรฟ้าด้วยผ้าผี
ในนามความเจริญบรรดามี
หมู่บ้านกลับไร้ที่จะทำกิน


ทำกินให้เด็กน้อยได้เติบใหญ่
ผ่านไปกลับมีแต่หนี้สิน
ไม่มีแม้นางนวลจะหวนบิน
ปูปลาหมดสิ้นจากทะเล
ทะเลที่เค็มปร่าเบื้องหน้าโน้น
จรดโพ้นขอบฟ้าดูว้าเหว่
ประมงหนุ่มมองฟ้าคาดคะเน
รอลมเพออกเรือกันเมื่อนั้น
เมื่อนั้นเด็กน้อยก็ร้องไห้
ลำไส้บิดม้วนอยู่ป่วนปั่น
ร่ำไห้กอดลูกด้วยผูกพัน
ก่อนฝ่าควันโขมงเข้าโรงงาน.


โดย : มนตรี ศรียงค์ จากนิตยสาร เปลื้อง