สายลมเย็นพัดโชยมาแต่เช้าตรู่ เมฆเทาฉาบทาแต้มระบายไปเต็มผืนฟ้า เป็นสัญญาณการหวนคืนของลมใต้พร้อมความชุ่มชื่นจากห้วงน้ำใหญ่อันดามัน แสงเงินแสงทองรำไรเหนือขุนเขาตะวันออก สกุณาเริ่มบินออกจากรวงรัง ขณะเสียงไก่ขันคลอเคล้านกเขาคูแว่วไกลจากดงไม้ชายทุ่ง จังหวะชีวิตปักษ์ใต้บ้านเราตื่นรับวันใหม่อีกครา นับแต่ท่านพุทธทาสภิกขุแห่งสวนโมกขพลาราม (ไชยา) ประกาศว่า ธัมมิกสังคมนิยม เป็นทางรอดสังคมไทย ศีลธรรมของเด็กเยาวชนคือสันติภาพของโลก และการเดินตามก้นฝรั่งคือความโง่ คนใต้จำนวนไม่น้อยได้ฉุกคิดและดิ้นรนสืบค้นความอยู่เย็นเป็นสุขร่วมกันของชุมชน และพบว่าในความสุขสบายที่โลกาภิวัฒน์หยิบยื่นให้กลับแฝงเร้นไปด้วยด้านมืดเชิงทำลายไว้อย่างน่ากลัวยิ่ง
ขบวนคนใต้ผู้ไม่ยอมเป็นเหยื่อจึงพากเพียรดั้นด้นไปตามเส้นทางการพึ่งตนเองแม้ต้องผ่านความยากลำบากและเหน็ดเหนื่อย ชุมชนคีรีวง (ลานสกา) ชุมชนไม้เรียง (ฉวาง) ชุมชนประมงพื้นบ้านสองฝั่งทะเล อ่าวไทยและอันดามัน ชุมชนรักษ์ป่าต้นน้ำริมเทือกเขาบรรทัด ชุมชนคนลุ่มน้ำหลังสวน-คลองยัน อู่ตะเภา สายบุรี เทพา แม่น้ำตรัง และลุ่มทะเลสาบสงขลา ตลอดถึงลุ่มน้ำตาปีและลุ่มน้ำกระบุรี-ละอุ่น (ระนอง) ปรากฏตัวจริงเสียงจริงของผู้ไม่สยบยอมด้านมืดของโลกาภิวัฒน์ในดินแดนด้ามขวานมากมาย อาทิ พงศา ชูแนม, จินดา บุญจันทร์, ประยงค์ รณรงค์, บุญธรรม เทิดเกียรติชาติ, บู นวลศรี, ลัภย์ หนูประดิษฐ์, ชบ ยอดแก้ว, อัมพร ด้วงปาน, พิศิษฐ์ ชาญเสนาะ, บรรจง นะแส, พิชญา แก้วขาว, กาจ ดิษฐาอภิชัย, สมเจตนา มุนีโมไนย ฯลฯ รวมถึงผู้จากไปก่อนกาล เช่น เชื้อ กาฬแก้ว, เปลื้อง คงแก้ว, ธีระฑัต ศรีไตรรัตน์, กนกพงศ์ สงสมพันธุ์, เจริญ วัดอักษร ฯลฯ และอีกมากมายทั้งที่ยังคงเคี่ยวกรำงานอยู่และล่วงลับไปแล้ว อ่านต่อ คลิ้กที่นี่
